درباره ما

از کجا تا به کجا …

زمانی را به یاد می آورم که دستآوردهایم خلاصه می شد به گواهی نامه ها، مدارک و مدارج به نسبت معتبری که وقیحانه در دیوار اتاقم نیز قاب شده بودند!

بعد از رویارویی و تعَمق در مفاهیمی از قبیل توسعه مهارت ها، تفکر سیستمی، یادگیری کریستالی، مدل ذهنی و نیز بسیار ملزوماتِ حیاتیِ دیگر که از شخصِ محمدرضا شعبانعلی آموختم، حالا دیگر نه تنها به آن رتبه های دو رقمی در ارشد و دکتری افتخار نمیکنم بلکه با خوشحالی این نوع درس و مکتب را رها کرده و به اطلاع میرسانم که حالِ آن قاب ها در تهِ انباری بسیار هم خوب است 🙂

الان چه دارم؟

خب با این توضیحات الان چه دارم که خود را با آن بسنجم و در تنهایی هایم به آن ببالم؟

ماندن در مسیر یادگیری و حرکتِ با کیفیت در آن است که راضی ام نگه میدارد. هر چند سرعت ِ این روند باب میلم نیست ولی به هر حال روند، روند درستی است.

چرا و چگونه این بستر شکل گرفت؟

به واسطه رشته یِ دانشگاهی ام، مهندسی صنایع، حوزه های مختلفی را از قبیل کنترل پروژه، مدیریت کیفیت، منابع انسانی تا مشاوره مدیریت (!) را تجربه کرده ام اما هیچ یک دلنشین و دلنشانم نبود تا اینکه وارد حیطه تحلیل داده شدم و دیدم که بله!      

این، همان است.

از آن زمان که من بازیگوشانه تحلیل داده با زبان برنامه نویسیِ R را پی گرفتم (در سال 1395) تا به حال، هنوز وجودِ محتوایِ جامع و قابل قبولی در وبِ فارسی، رویت نشده! (اگر هم بوده که بعید میدانم، من ندیده ام)

از اینرو در اینجا قرار است بگویم در این پرده چه ها میبینم.

در اینجا مطالبی از حوزه های مختلفی از قبیل آمار، داده کاوی، یادگیری ماشین، مصورسازی و … را به اشتراک میگذارم. در بخشی هم از پروژه هایی که در آنها درگیر بوده ام و بصورت عملیاتی در کسب و کارها و صنایع مختلف به سرانجام رسانده ام میگویم

سخن آخر:

باری، باید اعتراف کنم که اگر توان فاصله گرفتن از ایده آل گرایی مفرطم را داشتم این وبسایت باید سالها پیش ایجاد میشد ولی هر بار به دلیل آنکه با معیارهایم فاصله زیادی داشت و از طرفی وقت کافی را نیز نداشتم آنرا به تعویق می انداختم ولی این بار با دید MVP یا همان “حداقل محصول قابل ارائه” به آن نگاه میکنم و امیدوارم شما هم اینگونه آنرا ببینید و نه بیشتر.

پی نوشت:

در آخر باید از نازنین، خواهر عزیزتر از جانم تشکر کنم که با تعابیر زیبایش این نوشتار را روحی دیگر داد.

نوشته نازنین در گروه دو نفره ی ما، “تاک!”